Erwin Olaf – Berlin Portret

In haast filmische settings en vereenzaamde portretten situeert Erwin het Berlijn tijdens het interbellum; als een spagaat van de passie. Schone en adembenemende weelde in een kansloze strijd met gedoemde vergankelijkheid. Als in een spiegel van de tijd: wat wil je zien en hoever durf je te kijken.

De fotograaf zelf heeft gekeken en gezien: ‘Ik zie overeenkomsten tussen onze huidige tijd en het interbellum. Wij, de westerse wereld, dansen op de rand van de vulkaan. Je voelt dat er iets onheilspellends op ons afkomt, je leest het in de kranten, maar we feesten gewoon door. We staan op een kantelpunt, dat gevoel heb ik willen uitdrukken in deze serie’. In tegenstelling tot zijn eerdere vrije werk is in Berlijn alles op locatie geschoten, er is geen studio of decorbouw aan te pas gekomen.

Het Olympisch Stadion uit 1936, de loge van de Vrijmetselaarsvereniging, het Rathaus Schöneberg waar de Amerikaanse president Kennedy in 1963 de historische woorden ‘Ich bin ein Berliner’ uitsprak, zijn slechts enkele voorbeelden van locaties waar de serie tot stand is gekomen.

Als een even gepassioneerd als sferisch eerbetoon aan zijn tot vergankelijkheid gedoemde liefde? De kijker is opnieuw geheel vrij om daar het zijne of hare van te zien en te denken.